Stil is het bij berghut Refugio de Áliva. Gewoon stil. Heel af en toe hoor je het geluid van koeienbellen. Soms een stem in het restaurant van het op een bergtop gelegen berghotel. Heel voorzichtig duikt het avondlicht op waardoor de lucht boven de granietgrijze omgeving in een paarse gloed wordt neergezet. De maan verschijnt, een volle maan. Wij zitten op het terras van wat ons hotel voor een nacht zal worden. We zeggen niets, maar onze ogen zijn groot.
Áliva ligt in het befaamde Spaanse natuurpark Picos de Europa op een hoogte van bijna 1700 meter. In de rug van de eenvoudige berghut liggen bergen met hoogtes van 2500 tot ruim 2600 meter. Eromheen zie je andere bergtoppen die bij het vallen van de avond steeds donkerder worden totdat je slechts nog de zwarte contouren ziet onder een sterrenhemel. De koeien die op de rondom gelegen almen grazen, vallen stil. Diverse mastiffs, uit de kluiten gewassen waakhonden, bewaken ze.
Picos de Europa
De berghut ligt in het hart van het bergachtig natuurpark Picos de Europa. Die naam kregen de bergen van de zeevarenden als ze de pieken zagen opduiken na hun maandenlange reizen op hun zeilschepen. In de winter zijn de enorme granieten toppen, waarvan de ruim 2500 meter hoge Naranjo de Bulnes de beroemdste is, goed zichtbaar met hun ‘witte jas’. Wij hebben op het terras geen last van de kou. Integendeel, zelfs op deze hoogte is het nog 20 graden, maar we zitten dan ook tegen de zomer aan. Achter ons liggen nog wel enkele sneeuwresten. Ook is een kleine gletsjer zichtbaar.
Meer informatie over de Picos de Europa en omgeving kun je vinden in onze nieuwe digitale gids: het Grote Spaanse Routeboek (Apple Books & Boekenbestellen.nl (Pdf).
‘Het grote Spaanse routeboek’ neemt je mee op reis door het onbekende, maar mooie Spanje en het rustige deel van de Portugese Algarve. 10 Interessante reisroutes hebben we samengesteld waarbij we jullie kennis laten maken met steden, cultuur én natuur. 5500 Kilometer wordt beschreven met 79 rust- en verkenningsplekken. NIEUW: we hebben zo’n 80 Gps-bestanden toegevoegd! Het digitale boek bezit ruim 1000 foto’s en zo’n 170 handige kaarten, ondersteund door weblinks. Aantal pagina’s: 847. Prijs: 29,99 euro. Meer info? Klik hier.
Interesse? Ga dan naar: Apple Bookstore Of: Boekenbestellen.nl (Pdf)
De supersnelle kabelbaan El Cable
Hier moet het in de winter ongenadig koud zijn. De berghut, eigendom van de toeristische vereniging Cantur uit de deelstaat Cantabrië, is dan vreemd genoeg dicht. Hier zouden veel wintertoeristen kunnen rondlopen, denk je dan, zeker met de nabijheid van de kabelbaan El Cable.
Die brengt je binnen enkele minuten pijlsnel naar een hoogte van 1823 meter, waarna je via een wandelroute van 15 kilometer terug kan wandelen naar het lager gelegen plaatsje Fuente Dé. Je komt daarbij trouwens ook langs de berghut Áliva die een restaurant en diverse slaapkamers heeft. Niet dat het eten heel erg lekker is, maar op deze hoogte krijg je honger en dan eet je echt alles op.
De supersnelle kabelbaan hebben we trouwens links laten liggen. De reden is simpel: Janine heeft hoogtevrees. Ooit stapten we ergens in het zuiden van Duitsland in een kabelbaan. Dat hebben we geweten. Een doodsbleke Janine ging op haar hurken in de hoek van de bak zitten, terwijl we geruisloos over diepe kloven schoven. Nee, geen El Cable voor ons, hoe modern ze er ook met hun grote ramen mogen uitzien.
Almenland
Het hotel is gelukkig ook bereikbaar via diverse wandelpaden. In plaats van linksaf via El Cable en dan omlaag, gingen we rechtsaf en strak omhoog. Niet dat het gevaarlijk werd. We zijn geen bergbeklimmers. De paden en de verharde wegen zijn prima te lopen. Je loopt door enorme loofbossen om bij de pas Portillas del Boquerón over te steken op 1300 meter hoogte. Dan kom je in almenland, waarbij dolgelukkige koeien en paarden met hun koeienbellen de groene weides bewerken.
Je waant je met de bergtoppen die erom staan in Alpenland, maar dat is onzin. Je bent gewoon in Spanje, een land dat voor zo’n zeventig procent bestaat uit midden- en hooggebergtes. De Picos de Europa is slechts een onderdeel van het Cantabrische bergmassief dat begint in het westelijk gelegen Galicië en eindigt in het honderden kilometers oostelijk gelegen Baskenland.
Terug naar de groene alm met het sappige gras en de ijskoude riviertjes. De weg kronkelt zich steeds verder omhoog en uiteindelijk zie je de twee gebouwen van de Refugio liggen. Een ervan herbergt de bar en het restaurant. In de andere zijn de slaapkamers gevestigd. Op de achtergrond steken de metaalgroene daken scherp af tegen de grijze bergen van het Picos-deel Sierra de Juan de la Cuadra.
Zie ook: wandelroute Fuente Dé – Parador – Refugio Áliva (gps-Wikiloc).
Lobbes
Daar zijn is een ervaring apart. Het is de stilte en de leegte. De afwezigheid van drukte, terwijl de stenen reuzen je nietig laten voelen. En terwijl je rondkijkt en geniet kom je misschien ‘Lobbes’ tegen, een mastiff met donkerbruine ogen, een deels zwarte kop en zwabberende vliegtuigoren. Hij zwerft rond bij de berghut. Om zijn nek hangt een rond schildje met een 06-nummer.
Dat heeft een reden, want Lobbes zoals we hem genoemd hebben, begeleidt de bezoekers van de berghut vaak naar het dal van Fuente Dé. De Spaanse baas van Lobbes weet dat en heeft het 06-nummer om de nek van de viervoeter gehangen. Dan kun je hem altijd waarschuwen.
Eigenlijk ben jij de kudde van Lobbes. Als hij moe is drukt ‘ie tegen je benen om duidelijk te maken dat zijn menskudde even moet rusten. Dan doet hij een tukje. En wij eten ons brood op bij de afgedwongen pauze. Bij de Parador in het elf kilometer verderop gelegen dal namen we afscheid. Lobbes stopte, keek ons met zijn lieve donkerbruine ogen na, zag dat het goed was en keerde om, om de volgende groep wandelaars te begeleiden die op weg waren naar boven.
Lobbes nam zijn taak tot het hoeden van de mensheid blijkbaar serieus op. We hebben de baas van Lobbes als dank even een sms gestuurd met foto en zijn tijdelijke verblijfplaats. Lobbessen moet je koesteren. Zeker in de bergen.