Vijf jaar reizen en werken in Camper Smuikje. Een terugblik

Poe, ik ben wel een beetje jaloers”, “Is wel heerlijk zeker?”, of “Reisgidsen? Bestaat daar nog interesse voor?” We krijgen in de vijf jaar dat we onderweg zijn én reisgidsen publiceren veel reacties. Meestal met een glimlach, zeker als we vertellen dat we maandenlang in Spanje en Portugal verblijven voor ons werk.

Je ziet de mensen dan wegdromen over een werkplek aan een zonnig strand met wuivende palmen en de vermout-cocktail binnen handbereik. En inderdaad, dat komt wel eens voor, zij het dat we de laptop niet gauw mee naar het strand nemen vanwege de zandkorreltjes.

En om op de laatste vraag terug te komen. Reisgidsen zijn nog steeds populair. Er is ondanks de brij aan informatie op internet een speciaal publiek dat gelukkig onze e-gidsen koopt. Je hebt immers bij ons alle informatie in één hand, gecheckt en met heel veel foto’s en weblinks verrijkt.

Rijk…

Je wordt er niet rijk van – met uitgever-reisjournalist zijn. Maar dat hoeft ook niet. Als de kosten op termijn maar gedekt worden. Ons uitgavepatroon is dus bescheiden, zeker als je af en toe van gratis camperplekken gebruikt maakt en stroom krijgt van onze zonnepanelen. We hebben niet veel nodig om gelukkig te zijn. Een biertje drinken, of uit gaan eten kan nog steeds.

Wat helpt is ook je uitgaven een keer per jaar tegen het licht te houden. Onze hosting-provider bijvoorbeeld had de tarieven verdubbeld. Door te snoeien in onze webadressen en nog eens goed te kijken naar de aangeboden diensten brachten we de jaarlijks kosten op een acceptabel niveau. We zijn natuurlijk geen gekke Henkie.

Twaalf vierkante meter leefruimte dwingt…

Het leven op de twaalf vierkante meter van onze vierwieler annex huis en kantoor zorgt er automatisch voor dat je niet veel kleren, schoenen of apparatuur koopt. Waar moet je dat allemaal laten? We doen zo aan consuminderen. Dat geldt ook voor koken. We hebben in Smuikje een tweepitter. Vlees valt daardoor vaak af. Geen probleem. Dat aten we thuis toch al nauwelijks. Scheelt ook weer een hoop geld en dierenleed.

Ruzie?

Je las het net al: leven op de twaalf vierkante meter. Kan dat, vroegen sommige mensen ons. “Hebben jullie wel eens ruzie?”, zei een nieuwsgierige tv-collega ooit. Het antwoord is nee. Ruzie hebben we nog nooit gehad. Ja, heel af en toe kribbigheid, of gebrom. Bij ons vliegt het plastic servies niet rond. Het scheelt een hoop want anders is de camper al gauw te klein. Je zit hoe je het ook bekijkt wel 24 uur op elkaars lip. Dat moet je kunnen hebben.

Een voordeel is misschien dat onze karakters, hobby’s en manier van werken dicht bij elkaar liggen. We zijn alle twee journalisten, beiden creatief. We houden ervan om nieuwe dingen en mensen te leren kennen.

Nieuwe mensen leren kennen

Dat is het leuke van onze manier van leven. Door dit werk leer je thuis, digitaal en op reis andere mensen kennen. Met sommigen werk je samen, zoals met onze drie eindredacteuren, met anderen heb je lol of gezamenlijke interesses. We hebben ondertussen onder andere nieuwe contacten opgebouwd in Harlingen, Roosendaal, Doetinchem en Las Negras (Spanje).

Soms gaan onze hersens een beetje op slot

Je horizon wordt niet alleen verbreed door het werk maar ook door het buitenleven. Extra voordeel: het is nog gezond ook. Gemiddeld lopen we toch tien kilometer per dag. Klein nadeel: na vier maanden werken en reizen gaan onze hersens een beetje op ‘slot’. We worden moe. We hebben zoveel bezocht dat we niet meer goed weten welke plek we waar hebben bezocht. En nieuwe ontwikkelingen pak je ook niet meer op. Dan ben blij dat je weer thuis zit met je folders, foto’s en je agenda.

Je groeit ook op andere terreinen. We maken niet alleen digitale reisgidsen, maar we geven ze ook uit, waarbij je moet nadenken over prijsstelling, webwinkels, btw-tarieven, Wordpress, seo-technieken, trefwoorden, reclameteksten, Twitter, Facebook, Spaans, Portugees en, sinds kort, veilig met een drone vliegen.

Zie ook: de speciale pagina ‘Onze e-reisgidsen & de recensies‘

Struikelen en weer opstaan

Dat alles met een proces van vallen en opstaan. Want waarom kregen we ergens op een camping de website van campersmuikjegaatlos.nl pas na enkele minuten te zien? Nou, we hadden de blog volgepompt met te zware foto’s. Dat schoot niet op natuurlijk. Waarna we ons moesten verdiepen in het maken van slanke webpagina’s en de macht van de Google’s zoekmachine. Hoe sneller je blog, hoe hoger de score in Google. Dat wil je graag anders verkopen we geen enkele gids.

Of toen we voor het eerst in Spanje onze drone de lucht instuurden. Om die enkele seconden later half in paniek omlaag te drukken, want we hoorden een zwaar vliegtuig naderen. Achteraf gezien was de afstand tussen de twee groot genoeg, maar lekker was het niet. Sindsdien checken we de kaarten van de no-flyzones nóg beter.

Peanuts

Loopt alles zoals gepland? Nee. Het leven bestaat niet uit een kaarsrechte autobahn. De grote dwarsligger was, misschien raden jullie het al: Corona. Ons vijfjarenplan – ja we hadden er een – kon zo de prullenbak in. Gelukkig konden we op onze reserves teren, maar leuk was het niet om je reis naar Extremadura één week voor het begin (maart 2020) ervan in de ijskast te zetten. Buitenlandse reizen werden verboden. Aan de andere kant: vergeleken met de families die zwaar getroffen werden door het Coronavirus is een stopgezette reis uiteraard peanuts.

Routegidsen, een idee van onze Vlaamse klant

De Coronalockdown had voor ons een positief bijeffect. We gingen, om ons niet te vervelen, aan de slag met het maken van route-reisgidsen, waarbij we de reiziger aan de hand nemen bij het vinden van mooie gebieden in Spanje en Portugal.
Het idee was afkomstig van een van onze Vlaamse klanten die enige jaren ervoor had gevraagd of we voor hem niet een routeadvies konden maken voor een trip van een tot twee weken. Dat hebben we gedaan, maar achteraf bleek dat we te veel informatie voor hem en zijn vrouw erin hadden gestopt. Ze kwamen tijd tekort.

Toen Nederland in z’n ‘Intelligente lockdown’ ging, dook zijn idee plotseling op. Als je niet echt kan reizen kun je thuis toch nog op weg met je herinneringen en de foto’s, dachten we. We maakten twee routegidsen die gezamenlijk goed zijn voor bijna 1200 pagina’s. Aantal woorden (geschat): 140.000. O man, schrijven is zo lekker!

Anderhalf jaar werk

Als we wel op weg waren geweest naar Extremadura dan waren deze routegidsen er nooit gekomen. Je had er simpelweg de tijd niet voor gehad. Janine en ik, en de eindredacteuren, zijn er toch anderhalf jaar mee bezig geweest. En blijkbaar hebben we met deze handige routeboeken een snaar geraakt, want sinds de zomer vorig jaar waren dat de toppers in onze webwinkels.

Zie ook: onze top-5 aan natuur en steden na 5 jaar schrijvend door Spanje

Ook wij dromen soms lekker weg

De vraag die we ons soms nog stellen: zouden we het weer doen? Onze banen opzeggen om een ongewisse toekomst in te gaan? Jazeker. Ook al mislukt het, maakt de inflatie gehakt van ons en stort de toeristensector in. Honderd procent ja. Het is een ervaring die we nooit meer vergeten. Een soort vrijheid is ontstaan waarbij de dwingende klok, het woon-werkverkeer en de soms hemeltergende incompetentie verdwenen zijn. 

Ook als we later niet zo mobiel meer zijn. Dan zullen ons altijd die lekkere werkplek blijven herinneren op een zonnig strand, omgeven door palmen en mét twee cocktails in de hand. ¡Salut!

Even voorstellen: onze nieuwe eindredacteur Fred de Vries
Ons eindredactie krijgt versterking. Fred de Vries woont, samen met vrouw en kat, met veel plezier in Harlingen, de bruisende havenstad aan de altijd inbeweging zijnde Waddenzee.
Als hij klaar is met werken en de duisternis is ingevallen, schrijft De Vries spannende moordmysteries, waarbij het Waddengebied steeds een grote rol speelt.
In 2015 verscheen ‘Lange Schaduwen’, twee jaar later gevolgd door ‘Stille Wateren’. Het derde deel, ‘Duister Verleden’, is in 2019 gepubliceerd, terwijl het vierde deel ‘Kwaad Daglicht’ wacht op publicatie. Bovendien schrijft hij recensies en columns. Die laatste op bijna 60 verschillende websites en weblogs.

Hij werd op de Hogere Zeevaartschool ‘Willem Barentz’ op Terschelling opgeleid als stuurman op de grote vaart en voer op de tankers van Shell. De oliemaatschappij besloot na de oliecrisis van 1979 om met minder schepen te varen. De Vries werd daaropvolgend politieman en hielp de maatschappij 27 jaar lang te beschermen tegen allerlei onheil. Na die periode koos hij weer een heel andere richting. Tegenwoordig werkt hij in het bedrijfsleven. Website: http://www.fredvries.nl/index.html