Op naar Extremadura, dat oer-Spaanse binnenland 

Op naar Extremadura. Dat is ons doel voor dit jaar! Over enkele dagen rollen we met onze camper naar deze midden-Spaanse provincie, gelegen tussen Madrid en Lissabon. Het wordt tijd voor een nieuwe reisgids over een land zo groot als Nederland. Er wonen daar maar één miljoen mensen, waardoor de natuur niet zo onder druk staat als in het dichtbevolkte Nederland. Niet voor niets dat Nederlandse vogelliefhebbers vaak in deze deelstaat hun kampement opslaan.

Extremadura heeft ons altijd gefascineerd, juist vanwege die enorme ruimte, maar ook door de verscheidenheid. In het noorden kijken we tegen de pieken aan van Sierra de Gredos, waarbij de toppen van 2300 en 2500 meter in de winter makkelijk de sneeuw vasthouden. In de langgerekte dalen komen we de kersenboomgaarden tegen die, als het voorjaar nadert, de hele vallei van Valle del Jerte in een wit bloemetjestapijt veranderen. Het is alsof je door een sprookjesland reist.

Las Hurdes

Richting de Portugese grens wordt het bergachtige Las Hurdes bezocht. Vroeger was het een arme streek als gevolg van de gebrekkige mogelijkheden voor landbouw en veelteelt. In de jaren dertig van de vorige eeuw maakte de bekende Spaanse cineast Buñuel de documentaire Las Hurdes – Tierra sin pan (Las Hurdes – Land zonder brood). Het was een film over de schrijnende armoede in dat stukje land. Zijn productie werd kort na verschijning in Spanje verboden. 

Inmiddels is de situatie veranderd, mede dankzij het toerisme. De met zwarte stenen gemaakte huizen en dorpen worden bewonderd door de, vooral, Spaanse toeristen, maar nog steeds is de streek, op twee uur rijden vanaf de stad Salamanca, moeilijk benaderbaar vanwege de kleine weggetjes. Gelukkig is onze camper Smuikje slechts 2,10 meter breed.

Het Romeinse Mérida

De zuidelijk gelegen laagvlaktes zijn voorzien van gezellige stadjes met een stratenpatroon uit de Middeleeuwen of zelfs nog uit de Romeinse tijd. Mérida bijvoorbeeld is zo’n mooie plaats. Ooit was het de hoofdstad van een Romeinse provincie. Dat kun je nog steeds zien als je door het centrum slentert. Je ziet tempels, opgravingen van Romeinse villa’s en als kers op de taart een enorm Romeins amfitheater.

Na eeuwen onder de grond te hebben gelegen werd het blootgelegd en gerestaureerd. In de zomer is het enorme theater megapopulair vanwege de optredens, waarbij de spelers en toeschouwers in een prachtig gerestaureerd Romeins decor zitten.

De Middeleeuwen in Cáceres

En dan heb je nog het hooggelegen Cáceres, een middeleeuwse stad waarbij je de ridders en jonkvrouwen je bijna vanaf de stadsmuren aankijken. De straten kronkelen zoals ze dat vroeger nou eenmaal deden, waarbij om elke hoek levende geschiedenis je aankijkt. Ook de invloed van de Moren zie je er nog terug, want die hebben ook in Cáceres gewoond.

Als het in de winter mistig wordt en in de huizen de houtkachels aangaan, waan je je even in de Middeleeuwen. Ook de Unesco heeft de bijzonderheid ingezien. De in het hart van Extremadura gelegen burchtstad is een Werelderfgoed. 

O, en lekker eten kan je er ook. Walter weet er alles van, want na het eten van de in chocolade gedoopte vijgen én amandelijs in een Cáceres restaurant kon hij geen pap meer zeggen en moest Janine het stuur overnemen. Walter lag gestrekt met een volle buik in de auto.  

Vogels spotten in Monfragüe

Beroemd én bij de vogelaars geliefd is het nationale natuurpark Monfragüe. Door het in de zomer droge land stroomt de machtige rivier Taag (Tajo). Na het afdammen van de rivier in de jaren vijftig ontstond er voor de natuur een soort supermarkt met wooncomplex. Het water werd voortaan vastgehouden, waardoor de voedselrijkdom toenam. De hooggelegen rotsen werden de nestplekken voor de vogels. Ben je gek op roofvogels met vleugels van ongeveer twee meter breedte? Ga dan naar dit langgerekte park.

Extremadura, strijdtoneel tussen de katholieke koningen en de Moren

Extremadura was lange tijd het gebied waar fel werd gevochten tussen de katholieke koningen en de islamitische Moren. Het waren de Moren die bijvoorbeeld Cáceres weer opbouwden na een oorlog. Het katholieke geloof dat uiteindelijk de Moren uit de provincie verdreef, kom je dus overal tegen, zoals in het tussen de bergen gelegen bedevaartsoord Guadalupe. 

Daar waakt de Zwarte Madonna. De aantrekkingskracht van dit mooie, maar bescheiden stadje is immens. Zelfs pelgrims uit Zuid-Amerika komen naar de kerk om ‘hun’ Madonna te kussen. Niet voor niets dat in de voormalige Spaanse koloniën heel veel steden en dorpjes Guadalupe heten. Veel van de Zuid-Amerikaanse veroveraars kwamen overigens uit het Extremadurese stadje Trujillo dat trouwens óók een bezoek waard is.   

De Sixtijnse kapel van Extremadura

Veel bescheidener dan de grote kloosterkerk van Guadalupe is het kerkje bij een in het uiterste zuiden van de provincie gelegen boerendorp. Hier ligt de indrukwekkende ‘Sixtijnse kapel van Extremadura’. De kapel die zoveel kleiner is dan de echte Sixtijnse kapel in Rome, ligt niet in de heilige stad, maar verscholen bij Fuente del Arco, een gat van niks.

De heilige maagd Virgen del Ara wordt er vereerd in de Ermita de la Virgen de Ara. De kerk wordt omgeven door olijfbomen, kurk- en steeneiken, velden vol kleurrijke bloemen en begeleid met de odeur van schaapskuddes. Dat alles voorzien van steile heuvels waarbij een stijging, of als je wilt een daling, op 12 procent uitkomt. Zelfs met een e-bike een zware klim.

Kasteelruïne waakt over Romeins amfitheater

Enkele kilometers verderop zie je waarom Extremadura een geschiedenisrijke provincie is. Op een bergtop ligt een kasteelruïne die ‘toezicht’ lijkt te houden op de resten van de Romeinse stad Regina Turdulorum. En net als Mérida is die voorzien van een groot amfitheater.

Deze combinatie van levendige steden, cultuur en natuur zorgt ervoor dat we in maart naar Extremadura afreizen om er enkele maanden te verblijven. Veel hadden we al gezien, maar veel ook niet. We springen van camping naar camperplek, van restaurant naar rijsttelers, van Romeinse stad naar klooster. Van vogelhutten naar Middeleeuwse kastelen. Dat alles wordt, als alles goed loopt, begin volgend jaar samengebracht in dé nieuwe digitale reisgids over Extremadura.

Toen kwam Corona

En wat is het vreemde aan onze trip? In maart 2020 – precies 5 jaar geleden – stonden we ook op het punt om Extremadura te verkennen. Een blogverhaal was al geschreven met de kop: ‘Op naar Extremadura in onrustige tijd’. Hoezo ‘Onrustige tijd?’ Ja, je wordt er net als wij liever niet meer aan herinnerd. Maar Corona dook op. Eerst in Italië, daarna in Spanje en toen naar… De rest is geschiedenis. Boem. Onze reis ging niet door. Daarvoor in de plaats zagen we via YouTube racende Nederlandse camperaars die als een haas Spanje verlieten want de grens met Frankrijk zou dicht gaan. Mijn god, wat een tijd.

Overwinteren in Costa de la Luz

Na Corona viel Rusland Oekraïne aan en onze verhuisplannen naar Maastricht kwamen in een stroomversnelling. We overwinterden aan de mooie, zonnige kust van Costa de la Luz in afwachting van de nieuwe Maastrichtse woning. Overwinteren in het winterse Extremadura is dan niet zo’n goed idee. Het is er met al die bergen en hoogvlaktes vaak kouder en sneeuwrijker dan in Nederland. Al met al werd de trip naar deze oer-Spaanse deelstaat jaar op jaar uitgesteld. Maar nu is het zover. Na vijf jaar!  Extremadura, we komen eraan! We houden jullie op de hoogte via onze sociale kanalen. Tot later!